Туристите од поранешна Југославија почнаа да одат на одмор во Грција во раните 70-ти години. Во време кога немаше интернет, форуми, социјални мрежи и паметни телефони, а многу луѓе немаа ниту фиксен телефон во куќите и становите - наместо GPS навигација се користеа атласи и мапи, пишува Грчка инфо.
Денешните генерации веројатно тешко го разбираат тоа, но летувањето во Грција некогаш беше возможно и без овие ситници. И не само што беше можно, туку беше и многу порелаксирано: немаше грижа дали ќе има доволно пари, немаше прашање какви се плажите или дали морето е тиркизно, важно беше само да се оди.
За денес да одите на одмор во Грција, треба да проверите и да направите многу работи.
Денес за туристите пресудни се многу работи кои порано не предизвикуваа „главоболки“: дали сместувањето има телевизор, дали работи интернетот, дали има шеталиште, дали плажата е песочна, каде има евтини супермаркети, дали морето е ладно ладно е и многу други.
Освен сите овие прашања што се појавуваат, потребно е да се најде доверлива туристичка агенција или сместување на Интернет, да се прочитаат искуствата на туристите од различни страни, да се распрашува за одморалиштето, а често планирањето и подготовката може да трае со недели, па дури и месеци.
Порано беше доволно да се спакуваш, да се качиш во автомобил и да стигнеш до море.
Во 1970-тите и дел од 1980-тите, луѓето одеа на одмор во Грција „на бум“, без никакви претходни резервации. Кон крајот на осумдесеттите и дел од деведесетите, еден дел од туристите сè уште летуваа на овој начин, а другиот дел ги користеа аранжманите на туристичките агенции, а некои го резервираа годишниот одмор телефонски јавувајќи им се на сопствениците. На фиксен секако.
Иако летувањето во републиките на тогашна СФРЈ не беше луксуз, одењето во Паралија, Платамона, Агиа Триада, Лептокарија и други популарни одморалишта во тие години беше резервирано за туристи со подобри финансиски средства.
Патувањето до Грција се одвиваше со пренатрупаните фиќа или тристаќи, заминувајќи рано наутро во сенка, а пристигнувајќи на морето во раните вечерни часови. И никој не размислуваше за еден „изгубен“ ден повеќе или помалку.
Не недостигаа пари, летувањето не беше луксуз, а сите беа задоволни со скромниот мебел во хотелските соби, кои најчесто се состоеше од кревети, гардероби, а понекогаш и заедничка бања.
Во тие години летата се поминуваа во хотели или кампови. И тогаш децата пливаа со пераи и појаси на надувување, но наместо денешните скутери на вода, атракција беше возењето по море со обичен дрвен чамец.
Малку подоцна, сопствениците почнаа да им издаваат на туристите по една соба во куќата во која самите живееја, а како што растеа потребите на туристите и нивниот број се зголемуваше, почнаа да градат цели приватни комплекси со соби, а подоцна и студија што имаа кујни.
Меѓутоа, во тие години камповите во Грција беа економичен облик на летување, па често се случуваше туристите да поминат дваесетина дена во нив. Денес кампувањето и престојот во природна средина, на чист воздух, покрај прекрасните песочни плажи, стана луксуз, бидејќи такви кампови нема многу.
Баровите на плажите што можете да ги видите денес на плажите во Грција беа привилегија само на хотелите и камповите. На плажите пред кои немаше туристички капацитети, секогаш имаше место за уживање и туристите најчесто лежеа на своите душеци или пешкири.
Во почетокот, некогашните барови имаа само столици и чадори, а малку подоцна во употреба стапија и удобните лежалки. На другите плажи, чадорите беа многу ретки, можеа да се видат само на некои места, а во одморалиштата генерално имаше многу повеќе зеленило отколку денес.
Наместо мејлови, пораки на Viber и Whats-app, од морето се испраќаа задолжителни разгледници - многу убав обичај кој, за жал, денес е речиси целосно искоренет.
Интересен е и фактот дека грчките острови станаа популарни во 60-тите благодарение на светскиот џет-сет што крстосуваше низ нив, а најголема заслуга за тоа имаа Џеки Оназис, Ентони Квин (филмот „Зорба Гркот “), Леонард Коен и уште некои.
