За време на четиринеделното судење, Жубијар тврдеше дека е невин, но беше осуден на 30 години затвор, објавува Би-Би-Си.
За време на четиринеделното сослушување во јужниот град Алби, одбраната тврдеше дека бидејќи телото на неговата сопруга Делфин никогаш не било пронајдено, немало сигурност дека е извршено злосторство.
Но, порота од шест цивили и тројца судии одлучи дека има доволно индиректни докази за да се заклучи дека Жубијар е виновен за убиството.
„Делфин беше убиена од нејзиниот сопруг“, рече Лоран Богет, кој ги застапува двете деца на двојката. Сега на Жубијар му беше да „ни каже каде се останките на неговата сопруга и да ги врати на семејството“.
Случајот, обвиен во мистерија околу местото каде што се наоѓа телото на Делфин, страсно го следат медиумите и корисниците на социјалните мрежи откако јавноста дозна за него пред пет години.
Самопрогласените истражители создадоа безброј онлајн групи за разговор во Франција, каде што споделуваа теории и наводни сведоштва за злосторството, што особено ја вознемири полицијата и семејствата на вклучените во судењето.
33-годишната Делфин исчезна од својот дом во Кањак-ле-Мин ноќта помеѓу 15 и 16 декември 2020 година, во екот на пандемијата на Ковид и карантинот. Двојката живееше заедно со своите две малолетни деца, на возраст од шест години и 18 месеци.
Седрик Жубијар ја повика полицијата околу 4 часот наутро на 16 декември, велејќи дека сопругата е исчезната откако го разбудил плачот на неговото помладо дете. Полицијата и соседите ја пребараа локалната област, вклучувајќи ги и напуштените рудници, но телото не било пронајдено.
За време на судењето, беше откриено дека Седрик и Делфин имале брачни проблеми. Таа побарала развод откако претходно започнала паралелна врска со маж што го запознала преку интернет.
Обвинителката тврдеше дека ноќта на нејзиното исчезнување, прво му рекла на Седрик Жубијар дека има љубовник. Ова довело до расправија, за време на која Делфина врескала, што го слушнале соседите, по што ја убил, веројатно со давење. Потоа Жубиар го фрлил телото некаде во блиските села, кои добро ги познавал, тврди обвинителот.
Еден од клучните докази бил дека автомобилот на Делфина бил паркиран на спротивната страна од улицата од местото каде што таа обично паркирала, што сугерира дека Седрик го користел во текот на ноќта.
Други докази вклучуваат: пар скршени очила на Делфина во дневната соба, фактот дека педометарот на Жубиар на неговиот телефон не ги бележел неговите чекори иако тврдел дека ја бара својата сопруга, и изјава од нивниот син, кој рекол дека неговите родители се расправале додека стоеле помеѓу „креветот и елката“.
Психолошката евалуација на Седрик Жубиар навела дека тој бил неодговорна личност, дека имал тешко детство и дека пушел марихуана секојдневно.
Тој не можел да се занимава со работа и не размислувал за ништо освен за сопственото задоволство, исто така било наведено. Тој не бил загрижен за исчезнувањето на Делфина, а како пример му бил даден фактот дека кратко потоа зел пари од нејзината сметка.
Мајката на Седрик кажала дека нејзиниот син ѝ рекол дека ќе ја „убие“ неговата сопруга откако таа му кажала дека сака развод.
„Доста ми е. Ќе ја убијам и ќе ја закопам, а никогаш нема да ја најдат“, ѝ рекол тој на мајка си.
Емануела Франк, адвокатката на Жубијар, тврдела дека сите овие докази претставуваат шпекулација. Навиките и ставовите на обвинетите не можат да се земат како индикатор за кривична одговорност, рекла таа.
„Судовите не ги осудуваат луѓето со лош карактер. Тие ги осудуваат виновните“, рекла таа.
Според одбраната, имало друго објаснување за сите овие индиректни докази. Тие тврделе дека истражителите доведуваат сведоци за да ја поддржат теоријата за вина.
Секое злосторство од страст остава докази, крв или знаци на чистење, тврдела одбраната. Ништо од ова не билоо пронајдено во домот на Жубијар, рекле тие.
Неговите адвокати, исто така, тврдеа дека сите детали за однесувањето на Жубијар, како што беа презентирани на суд, се ирелевантни.
„Или Седрик е криминален гениј, или е малку идиот - вие мора да одлучите“, рече Емануел Франк.
Одбраната не понуди никакво објаснување за исчезнувањето на Делфин.
Пресудите за убиство каде што не е пронајдено тело се ретки, бидејќи е тешко да се докаже дека злосторството всушност се случило. Кога се донесуваат вакви пресуди, судовите заклучуваат дека индиректните докази биле доволни.
За да се осудат во Франција, поротниците мора да имаат „лично верување“ дека е извршено злосторство, што е дефинирано со нејасни термини во законот. Ако двајца од деветте поротници не се согласат, обвинетиот е ослободен.
