Само четири месеци по победата на Кубанската револуција, односно од соборувањето на проамериканскиот деспот Фулгенсио Батиста во Хавана, во април 1959 година, водачот на револуцијата, Фидел Кастро, се појави во Њујорк.
Тоа беше на некој начин „ПР“ посета, Кастро се сретна со луѓе на улица, позираше со бебиња, ги хранеше со кикиритки слоновите во зоолошката градина во Бронкс ... Насмеан, пристапен.
Тој дојде да им покаже на Американците дека тој и другите „брадести мажи“, односно кубанските револуционери, не се толку лоши и дека сега кога неславниот Батиста е соборен, всушност може да започне нова ера во односите.
Се разбира, таа пролет 1959 година, никој не знаеше - можеби дури и самиот Фидел - дека тој е комунист во развој. Само неколку години подоцна, тие ќе му соопштат на светот, но американските служби имаа сомнежи од почетокот...
Немаше ништо од некакво пријателство, а Кастро се врати следната година, 18 септември 1960 година, повторно во Њујорк, овој пат за да учествува на Генералното собрание на ОН.
Истиот Кастро, истата маслиново воена униформа, но овој пат без таа насмевка и „добредојде“ е сосема поинакво - имено, Фидел и кубанската делегација на аеродромот Идлвилд (денешниот аеродром ЈФК) беа веднаш поздравени од американските безбедносни служби и осознаа дека неговото движење во Њујорк ќе биде ограничено.
Тоа го налути и ќе го налути уште повеќе, што секако не го знаеше тогаш, дека американскиот претседател Двајт Ајзенхауер веќе го одобри тајниот план насочен кон „промена на режимот“ во Хавана!
Се на се, Кастро и кубанската делегација, под будното око на американските безбедносни служби, пристигнуваат во луксузниот хотел Шелбурн во центарот на градот.
Само што се сместиле, неколку часа подоцна, Фидел Кастро луто пристигнува на рецепција и почнува да вика дека ова е безобразно!
Имено, менаџментот на хотелот побара од нив да платат 10.000 американски долари однапред - наводно за можна штета што неговата делегација ќе му ја нанесе на хотелот.
Убеден дека ова е уште еден чин на злоупотреба од страна на американските власти, лутиот Кастро веднаш оди во седиштето на ОН за да поднесе жалба.
Таму тој дури се закани дека ќе постави шатор во Централ парк во Њујорк, посочувајќи им на новинарите:
„Ние сме луѓе од џунглата и планините, навикнати сме да спиеме под отворено небо“.
Кастро пркосно одбива да помине уште повеќе минути во хотелот Шелбурн и наместо тоа оди таму каде што е „ценет“ - а тоа место е Харлем, црно маало во Њујорк.
Се упати таму и дојде во стариот, веќе прилично трошен, хотел Тереза, во срцето на Харлем.
„Тука се чувствувам како дома“, рече Кастро. И навистина, тој беше поздравен како ѕвезда овде - секој сакаше да се сретне со Фидел Кастро, револуционерот кој ја ослободи својата земја од проамериканскиот угнетувач Батиста.
Првата ноќ во хотелот Тереза, гостин во неговата соба беше добро познатиот црнечки активист, Малком Икс.
Следното утро, од рецепција му беше кажано дека некој го бара - на телефон ни повеќе ни помалку од лидерот на Советскиот Сојуз, Никита Хрушчов, прашувајќи дали може да дојде.
Наскоро Никита пристигнува во хотелот и двајцата имаа срдечна средба.
Сето ова, се разбира, предизвикува се поголема нервоза кај американските власти, а претседателот Ајзенхауер е се посигурен дека донел добра одлука со одобрување на планот за соборување на Кастро!
Кубанското знаме гордо се вее над хотелот Тереза. Луѓе се собираат на улица, сакајќи да го видат Кастро, да се сликаат со него. Познатиот црнец поет Ленгстон Хјуз дојде да го посети, како и писателот Ален Гинсберг (кој беше особено заинтересиран дали Куба ќе ја легализира марихуаната).
На 22 септември, американскиот претседател Ајзенхауер свика ручек со лидерите на Латинска Америка - и исклучи само еден, Фидел Кастро.
Но, Кастро му возвраќа - организираше сопствен банкет во салата на хотелот Тереза и ги покани „сиромашните и скромни луѓе од Харлем“ да му се придружат.
Се разбира, Фидел одржа и говор пред Генералното собрание на ОН, жесток говор против американската политика, обвинувајќи ги за империјализам - многумина му ракоплескаа со ентузијазам, особено неговиот нов пријател Никита Хрушчов.
Последнaта драма се случи на денот на заминување. Кастро ги поздрави сите во хотелот, додека голема група црни луѓе го поздравија извикувајќи „Вива Фидел!“.
По пристигнувањето на аеродромот, дознал дека нивните авиони недостасуваат - американските власти ги заплениле за наводно неплатени сметки!
Но, Никита Хрушчов беше во близина и му даде на Кастро на заем луксузен советски авион за да може тој и кубанската делегација да се вратат во Хавана.
Зборувајќи пред новинарите, Кастро истакнува:
"Советите се наши пријатели. Еве ви, земате ги нашите авиони, не крадете, а Советите ни ги даваат нивните".
Ова беа последните зборови на Фидел пред да се качи на советскиот авион со срп и чекан што беа над неговиот влез.
Неговата посета на Њујорк ќе биде пресвртница, почеток на антагонизам што трае до денес, а следната година Кастро ќе се прогласи за „марксист-ленинист“.
Уште во октомври 1960 година, Соединетите држави започнаа да воведуваат ембарго на Куба, а до јануари 1961 година, дипломатските односи беа прекинати.
На сите можни начини, САД се обидоа да го соборат и/или да го убијат Кастро.
Но, и покрај безброј обиди, Кастро на крајот се пензионираше сам во 2008 година и почина во 2016 година од природна смрт на 90 -годишна возраст.
Кубанската револуција, од друга страна, се уште е жива и сеуште се спротивставува на американските притисоци, кои сега повторно се интензивираат по доаѓањето на Трамп на власт.
Но, иако американските власти (како и многу кубански азиланти) со цело срце го презираат кубанскиот социјалистички систем и кубанската влада, Харлем без сомнение сеуште се сеќава на септември 1960 година кога беа домаќин на специјален гостин, што само по себе всушност беше револуционерен чин!
