Католиците во Келн во моментов масовно ја напуштаат Католичката црква, што нема никаква врска само со скандалот за сексуално злоставување кој беше прикриван од страна на кардиналот Рајнер Марија Велки, бидејќи овој тренд е забележлив низ цела Европа, особено во католичките цркви, пишува Дојче веле (ДВ)
Трендот на напуштање на црквата е присутен во претходните години не само во Северна Рајна и Вестфалија, туку и во цела Германија, а тоа влијае и на големите христијански цркви – католичка и евангелска.
Според ДВ, во 2019 година, повеќе од 250 000 христијани ја напуштиле католичката или протестантската црква.
Во Германија, напуштањето на црквата официјално им е објаснето не на претставниците на црквата, туку на претставниците на надлежните државни органи, и бидејќи и двете големи христијански цркви се јавни правни институции, државата собира црковен данок во износ од најмалку осум или дури девет проценти од данокот на доход.
Кој плаќа данок на доход од 10.000 евра, плаќа и црковен данок од 800 до 900 евра, доколку е член на црква, а оние кои заработуваат повеќе плаќаат по неколку илјади евра црковен данок годишно.
Тој данок се намалува со напуштање на црквата, а тоа е особено „привлечно“ за многумина во Германија.
Во другите европски земји, врската на луѓето со црквата опаѓа – особено католичката, па на пример Италија, длабоко католичка земја со Ватикан во срцето на главниот град, не наплаќа никаков црковен данок, но има “данок на мандат“ што секој го плаќа, а даночниот обврзник може да одреди кому му одат парите, дали во црква или друга социјална служба или институција.
Она што е особено зачудувачко е што бројот на даночни обврзници кои се залагаат за Католичката црква се намалува, а тој пад до неодамна беше околу 30 проценти.
Шпанија е исто така изразито католичка земја и таму не се предвидува „напуштање“ на црквата.
Како што е наведено, ниту црквата, ниту државата не им нуди на граѓаните административен акт што го регулира на начинот на кој е регулирано во Германија, но од време на време некои бараат неговото име да се избрише од црковните записи заради заштита на податоците, што може да се толкува „со напуштање на членството во црквата“.
Полска е исто така изразито католичка земја – повеќе од 90 проценти од нејзините жители се римокатолици, а светите миси обично се присутни многу повеќе отколку во многу западноевропски земји.
Сепак, црквата веќе ја нема улогата што ја играше во социјалистичката Полска, кога практикувањето на верата беше израз на отпор кон режимот.
Со оглед на тоа што ниту Полска ниту Шпанија немаат правно дело за напуштање на црквата – на почетокот на 2010 година неколку судови се занимаваа со ова прашање – и со оглед на тоа што нема данок, тешко е да се изрази во апсолутен број процентот тие кои ја напуштаат, како во Германија.
Кога станува збор за можеби најсилното упориште на католицизмот во Европа – Република Ирска, црквата сè уште има силна позиција, но во последните 11 години има негативен тренд каде за шест години процентот на луѓе кои се католици е намален за 10 проценти.
Во Ирска, случаите на сексуална злоупотреба исто така ги оддалечија католиците од нивната црква, а многу Ирци исто така чувствуваат желба официјално и законски да ја напуштат Католичката црква.
Сепак, напуштањето на црквата во Ирска – како и во другите земји каде државата не нуди излез – беше де факто спречена од самата Црква во 2009 година, која потоа ги избриша сите белешки за можноста за повлекување од канонското законодавство.
Сепак, постои една работа за која теолозите и канонските адвокати се согласуваат без оглед на земјата и деноминацијата, а тоа е дека крштевањето не може да се поништи, бидејќи од гледна точка на црквата, крстената личност останува засекогаш христијанин.
