Јелена Бојаниќ, ќерка на славниот српски актер Драгомир Гидра Бојаниќ, ги раскажа сите непознати детали за нејзиниот татко и неговото детство.
- Гидра често се сеќаваше на ноќта кога го одвеле неговиот татко. Тој ретко зборуваше за тоа, но тоа било клучна епизода што целосно ќе му го променила животот и по што останал сирак, го опишува Јелена Бојаниќ детството на нејзиниот татко.
- Неговата мајка, како што додаде, починала од туберкулоза, а неговиот татко бил уапсен по Втората светска војна. Гидра му носел сендвичи на стражарот за да може тој да ги однесе кај неговиот татко. Кога чуварот се појавил во палтото на неговиот дедо на третиот ден, Гидра сфатил дека неговиот татко е убиен. Тој исто така останал на улица на деветгодишна возраст. Некој дедо го собраал него и неколку други момчиња од улицата и ги одвел да работат во фабрика за конзерви, вели Јелена Бојаниќ.
И тогаш започнува филмската приказна за идната филмска ѕвезда. Малку побавен од куршумот на Ентони Гидра, тој влегува во драмскиот дел, потоа аматерскиот театар и конечно театарот „Крагујевац“. А после три години, актерите на театарот „Крагујевац“ собрале пари, му купиле костум и билет за Белград за да отидат да ги положат приемните испити на Академијата.
Кога приемот завршил, Раша Плаовиќ го прашал: Дали имаш каде да спиеш во Белград? Гидра одговорил дека има, а всушност тој немал сместување освен она на железничката станица. Плаовиќ го знаел тоа па веќе им кажал на чистачите на Академијата да исчистат една просторија во која се преселила идната ѕвезда.
На Академијата ја запознал својата идна сопруга - Љиљана Контиќ, исто така актерка. И тој брак беше филмски не само заради професијата, туку и заради содржината. Раша Плаовиќ бил нивниот кум на свадбата.
- Тие се венчаа три пати и двапати се разведоа. Мира Ступица постојано се шегуваше со мајка ми: 'Ти си единствената жена која се разведува и останува во куќата со својот поранешен сопруг.' Таа ми кажа за татко ми: ' Тој беше толку убав и ме проколна толку многу што не можев да го надминам тоа. Тато не би преживеал без неа, рече ќерката на Гидра.
Благодарение на неа, Гидра живееше подолго, иако живеше брзо, тој беше еден од оние луѓе кои можеа многу да пијат и да бидат забавни и да кажуваат шеги.
На прашањето дали нејзиниот татко се плашел дека на крајот тој ќе биде запаметен само по неговата улога во „Жикина Династија“, Јелена рече не и додаде дека сите во својата кариера имаат улоги кои стануваат најпопуларен дел од нивната кариера, но не и единствената.
- Како што се зеде замав, пристигнуваа помали и помали сценарија со секое ново продолжение. Тие импровизираа на сетот. Овие филмови ги потсетуваат луѓето на добро време и ги поврзуваат со минатото. Нема никаква врска со тоа дали станува збор за добра или лоша комедија, или дали е импровизација, тоа е веќе носталгија по некое време, вели Јелена Бојаниќ.
И во едно од оние продолженија на тој филм, се појавува еден млад Никола Којо, кој се сеќава како се снима епизода со Гидра.
„Осумдесет и шеста, јануари. Јас бев млад војник, сè уште на обука. Рашка. Студ, секогаш малку напнатост, некаква вонредна состојба. Тие дојдоа по мене да ме носат на обука. Имате посета, велат тие ... Нема посети на тренинзи и кога е вонредно состојба, нема излез од касарната. Доаѓам до портата, командантот ме чека со брошура и дозвола да си заминам. Ништо не ми беше јасно. На другата страна Гидра стои до автомобилот и пуши цигара. „Што чекаш? Влези“, ми рече тој на шумадиски акцент од кој никогаш не се откажа.
Ме однесе во ресторан, ме најаде како за војник, ми даде како сега да се 1.000 евра и замина. Врзавме неколку реченици ми рече дека дошол затоа што имал некои работи што треба да ги заврши во близина. Остатокот од времето ние молчевме.
Кога се вратив од војска, од еден пријател научив дека ме излажал. Влегол во автомобилот и дошол само за мене. Ми беше кажано дека вака се грижеч Миливоје Живановиќ за него и за другите актери - деца. Тој сакаше да го врати тоа внимание и да ја продолжи традицијата. Тоа беше Драгомир Бојаниќ Гидра “, опишува Никола Којо.
Актерот Петар Божовиќ изјави за Гидра:
- Ги изгубив родителите рано, но подоцна ги добив на филм. Во мојот прв филм „Во празнината“ татко ми го играше Гидра. Тоа беше моја прва и незаборавна средба со него и од тогаш тој беше мојот татко. Неговата прекрасна сопруга Љаља во филмот ‘13. Јули' ми беше мајка. После тоа, секогаш кога ќе ги сретнев, ќе ги гушкав како да се мои родители, а нивната ќерка ја сметав за помлада сестра. Ми недостасува, вели Божовиќ.
Не е познато дали позадината на сирачето Гидра влијаела врз фактот дека младите актери кои тој ги поддржувал да ги собира на ручек со него и неговата сопруга за време на викендите. Еден од нив бил Жарко Лаушевиќ, кој во една прилика, за време на снимањето, го повикал Гидра околу полноќ: „Ми треба некој на сцената за да ме удри во трамвај. Ајде, те молам, дојди удри ме! Не дозволувај некој друг да ме удри во трамвајот!“
- И тато се спакува на полноќ и отиде на снимање на таа сцена, се сеќава неговата ќерка.
- Тој играше во шпагети вестерн неколку години, а се врати од Италија од носталгија. Тројцата заминаа во Италија: Беким Фехмија, Тори Јанковиќ и татко ми. Копродукциите се снимаа во Белград и во една прилика беа со Карло Понти, сопругот на Софија Лорен. Нему му се допаднало лицето на татко ми, а во некои делови на Италија Гидра е и името на змија. И тој го доби тој прекар Гидра на улица, вели Јелена Бојаниќ за нејзиниот татко.
Познатата актерка Роми Шнајдер и нејзиниот сопруг, исто така, го поканиле Бојаниќ за филм. Тој глумел и со француската актерка Ана Жирардо.
Гидра знаеше што ќе се случи со земјата кога ќе се појави Милошевиќ. Неговата ќерка Јелена Бојаниќ заминала во Америка во 90-тите години. Пред тоа била во Лондон. Нејзиниот татко се вратил од странство поради носталгија, а таа поради неговата болест.
- На едно враќање во Србија, во 1993 година, отидов директно во болница. Слетав во Будимпешта. Ужасно време. Отидов директно од Будимпешта до Воената медицинска академија. Онкологија, четврти кат. Во четири наутро сè е темно, а на крајот на салата на на четвртиот кат светло. Ние се приближуваме. Целата беше полна со трупи под оружје. Не изгледаше како болница, туку како опколен објект. Имав впечаток дека се вратив во друга држава. Мојата генерација не беше свесна. Ние се качуваме и гледаме преку темната толпа. И ги носат повредените со хеликоптер, сите деца на возраст од 18-19 години. Сестри ги носат овие млади повредени со инвалидски колички во болницата на тато и Гидра им раскажува шеги во четири часот наутро. Ние знаевме дека тој е готов, неговите медицински сестри шверцуваа цигари, а во неговата соба лекарите на должност и повредените се смееја на неговите шеги. Седеа со него од 11 до четири наутро, а тој имаше цел монолог, па за секој од нив шега и се забавуваше секоја вечер во тие месеци со тешко ранетите, рече неговата ќерка.
