Единствениот југословенски нобеловец Иво Андриќ ќе остане запаметен по многу негови дела кои ја карактеризираат литературата на 20 век, како што се „Мостот на Дрина“, „Проклета авлија“, „Екс Понто“ и многу други.
Неговиот љубовен живот беше тајна со децении, додека не се ожени со Милица Бабиќ, чија љубов ја чекаше три децении. Во текот на животот сакал да биде што поблизок со Милица, но знаејќи дека оваа љубов е забранета, често бегал што подалеку и и испраќал писма.
На јавноста не и е познато кога точно се запознале Иво Андриќ и Милица Бабиќ, но тоа најверојатно се случило пред познатата писателка, а потоа и амбасадор во Берлин да му даде работа во амбасадата на својот сопруг Ненад Јовановиќ.
Бидејќи бил ерген, ја замолил Милица да биде водич на неговите приеми. Тие биле пријатели од 1939 година до смртта на Ненад. Андриќ речиси секој ден и праќал писма и и и се обраќал со „Драги пријатели“, а ги потпишувал како Мандарин, бидејќи така му го дала прекарот Милица.
По речиси 20 години Ненад починал во 1957 година, а писателот повеќе не можел да ја сокрие својата наклонетост кон Милица. Една година подоцна двајцата се венчале, а Андриќ открил дека „Јелена, исчезнатата жена“ е всушност Милица.
Кога се појавил на доделувањето на Нобеловата награда во 1961 година, Милица го следела во син фустан со голема црна машна во косата. За жал, љубовта траека помалку од копнежот и чекањето.
Поради тешка форма на артритис, Милица земала лекови кои ѝ го ослабнале срцето тоа откажало во 1968 година.
– Сега гледам – нашата судбина е да изгориме. Така секогаш се чувствував за светот и за себе во него, иако немав секогаш сила или способност да ја погледнам таа вистина во очи и мирно да ја прифатам. Сега, кога сето мое добро ми изгоре во еден момент, јасно гледам: сè што се раѓа на земјата и живее под сонцето оди така. И за тоа нема потреба да се бара причина, смисла или објаснување – напишал тогаш Андриќ.
По заминувањето на Милица, Андриќ се повлекол во себе, ги избегнувал социјалните активности, а неговото здравје полека се влошувало. Починал во 1975 година, а неговата урна била ставена во Алејата на заслужните граѓани во Белград, до гробот на Милица Бабиќ.
