Конфликтот на Ѓукановиќ со Српската православна црква не е пресметка меѓу љубителите на западната демократија и темните влијанија од Исток што го попречуваат напредокот на Црна Гора, како што тој сака да му го покаже на Западот, туку одговор од корумпираниот лидер кој го губи тлото и може да го помине остатокот од неговиот живот во затвор, анализира Данас.рс.
Анализата ја пренесуваме во целост.
Намерата на црногорскиот претседател Мило Ѓукановиќ да го искористи устоличувањето на митрополитот Црногорски и приморски Јоаникије Мишовиќ за политички театар во кој ќе се претстави како бранител на Црна Гора од агресијата на Голема Србија, пропадна.
Церемонијата беше изведена како што налага традицијата во манастирот Свети Петар Цетињски, каде што пред него беа устоличени четириесет митрополити од црногорско-приморската Српска православна црква.
Ѓукановиќ пристигна во Цетиње еден ден претходно, се сликаше со граѓаните кои му пријдоа и подоцна изјави дека не верува дека владиката Јоаникије ќе биде устоличен во манастирот Свети Петар Цетињски.
Дојде на Цетиње, со надеж дека ќе собере доволен број поддржувачи кои ќе го спречат назначувањето на црковниот водач.
Тоа, сепак, не се случи.
Неколку стотици противници на устоличувањето се собраа на Цетиње и се заврши со тепачка со полицијата, наизменично фрлање камења и солзавец, блокирање на патот и палење гуми на приодите кон градот, од кои се издигна густ, црн чад.
Десетина луѓе беа повредени, вклучително и полиција, а десетина демонстранти беа приведени.
Најжестоките заговорници, меѓу кои и Веселин Веjовиќ, советник за одбрана и безбедност на Ѓукановиќ и Предраг Бошковиќ, поранешен министер за одбрана, како и свештеници од неканонизираната црногорска православна црква, се собраа во Градската таверна.
Веловиќ, кој шест години раководеше со црногорската полиција пред да стане советник на Ѓукановиќ, потоа се обиде да предизвика полициска реакција, туркајќи полицајци кои го чуваат влезот во манастирот Цетиње во кордон, како што се гледа на видеото објавено од вицепремиерот Дритан Абазовиќ.
Веловиќ беше уапсен, а „борбата“ на Демократската партија на социјалистите (ДПС) на Ѓукановиќ продолжи со изјави дека премиерот Здравко Кривокапиќ и Абазовиќ се подготвени да ја запалат Црна Гора за да ги исполнат туѓите команди, чија „цел е Црна Гора да се разбуди крвава на 6 септември“.
Црна Гора не се разбуди крвава, како што сакаше ДПС, но стана јасно дека Ѓукановиќ нема поддршка.
Неговата реакција беше да ги навреди водачите на Српската православна црква, патријархот Порфирие и митрополитот Јоаникиј, кои дојдоа на устоличувањето во манастирот Цетиње со хеликоптер, во придружба на полиција, заштитени од можни напади.
„Само човек без достоинство би дозволил да се воведе во манастирот Цетиње на таков начин (…)“, рече Ѓукановиќ.
„Со брутална злоупотреба на државните ресурси, првенствено армијата и полицијата, и целосно несоодветна употреба на сила против мирно собраните граѓани во главниот град на Црна Гора, црногорската влада обезбеди насилно устоличување на митрополитот Јоаникиј, против волјата на огромното мнозинство граѓани на Цетиње и значителен број Црногорци“, ја изнесе тој неговата верзија за настаните во Цетиње.
За црногорскиот претседател, камбаните што се слушнаа во манастирот Цетиње како дел од устоличувањето на Јоаникије се „камбани на упокојување за мисијата на Српската православна црква и Цетињската митрополија во главниот град на Црна Гора“.
Всушност, одѕвонија ѕвоната на негово владеење.
Црногорскиот претседател е се поосамена политичка фигура и неговото лелекање за „големосрпската хегемонија“ што падна врз Црна Гора се повеќе шупливо одекнува, што во Црна Гора и Србија ја повторуваат само од оние кои имаат политички придобивки и оние кои не се информирани.
Национализмот како параван за корупција
Ѓукановиќ е европскиот лидер кој остана на власт најдолго, подолго од Александар Лукашенко во Белорусија.
Тој се покажа како неспоредлив политички камелеон кој знае да се прилагоди на околностите побрзо од другите, дури и ако тоа значи целосна промена во политиката што ја водеше дотогаш.
Од совесен член на Сојузот на комунисти на Југославија, тој стана сојузник на Слободан Милошевиќ, кому потоа му го сврте грбот, беше против независноста на Црна Гора, а потоа стана најжестокиот поддржувач на отцепување од Србија, ги повикаше Русите да инвестираат, а потоа стана жесток критичар на Русија и се сврте кон Соединетите Американски Држави.
Тој остана доследен само во својата желба да остане на власт.
Скандалите во кои беа вмешани неговите најблиски соработници и семејството не успеаја да го тргнат од престолот бидејќи го држеше целиот државен апарат во свои раце.
Неговиот политички пад започна кога се обиде да ја истурка Српската православна црква од Црна Гора и да ја создаде Црногорската православна црква.
Српската православна црква почна да му пречи на Ѓукановиќ во моментот кога веќе не се вклопува во неговата идеја за идентитетот на црногорската држава.
Како и сите лидери кои ги предводеа новите држави по распадот на поранешна Југославија, така и црногорскиот претседател игра на картата на национализмот.
За тоа, неопходно беше да се создаде црногорски јазик, со промена на стандардниот јазик што се користеше дотогаш, и црногорската црква.
Постојните идентитети не одговараат на неговата политичка ориентација, па тој одлучи да ги промени.
Ова доведе до длабок расцеп чии последици се очигледни денес.
Ујдурма за новиот идентитет на Црногорците требаше да го востоличи Ѓукановиќ како основач на нацијата, но пред се служеше за да го одвлече вниманието од непотизмот и корупцијата што го обележа неговото владеење и стана негов симбол.
Законот за верски слободи, кој беше изгласан од парламентарното мнозинство од редовите на ДПС на 26 декември 2019 година, исто така требаше да служи за оваа намена.
Според овој закон, Српската православна црква била должна да ја докаже сопственоста на нејзиниот имот во Црна Гора, кој во спротивно би бил конфискуван од неа.
Оваа дискриминаторска мерка важеше само за Српската православна црква, а не за другите верски заедници во Црна Гора, со кои црногорската влада склучи специјални договори.
Одговорот на овој закон беа огромни протестни маршеви во текот на зимата 2020 година, што однесе десетици илјади демонстранти на улиците на црногорските градови.
Тие беа предводени од врвот на црногорската митрополија, на чело со митрополитот Амфилохије и владиката Јоаникије.
Се покажа дека мнозинството православни верници се со Српската православна црква.
На последниот попис во 2011 година, 72 проценти од населението се изјасниле за православни, 19 проценти муслимани и 3 проценти католици.
Православните се декларираат или како Црногорци (45 проценти) или како Срби (28,7 проценти), но повеќето од оние што се декларираат како Црногорци се верници на Српската православна црква.
Овие протести се претворија во политичко изјаснување на народот на Црна Гора што ја загуби довербата во државните институции и систем што го продлабочи јазот помеѓу оние што немаат ништо и елитата на Ѓукановиќ која има се.
Се покажа дека црквата е институција на која и се верува.
Ваквиот развој на ситуацијата го изненади Ѓукановиќ и доведе до пораз на неговото мнозинство на парламентарните избори на 31 август минатата година.
Ова означи историска пресвртница, бидејќи ова е првпат во Црна Гора да се случи промена на власта на демократски начин.
Ѓукановиќ, кој останува претседател на Црна Гора, оттогаш се обиде да ја поткопа владата на секој можен начин, а настаните во Цетиње, кои странските набудувачи ги забележаа како државен удар, уште еднаш покажуваат дека неговиот рецепт за останување на власт е да го продлабочи конфликтот меѓу Црногорците.
Конфликтот на Ѓукановиќ со Српската православна црква не е пресметка меѓу љубителите на западната демократија и темните влијанија од Исток што го попречуваат напредокот на Црна Гора, како што тој сака да му го покаже на Западот, туку одговор на корумпираниот лидер кој губи терен и може да го помине остатокот за неговиот живот во затвор.
