Нада Будисављевиќ беше сестра на Јованка Броз, која речиси цел живот беше одвоена од својата сестра. Имено, откако нивните родители починале млади, Нада и нивната трета сестра Зора претежно живееле во интернати, сиропиталишта и домови. Нада дипломирала англиски и италијански јазик и светска литература, а работела кај Тито како библиотекар.
Долги години живеела со Јованка и Тита во Ужичка 15 и за тоа време не зборувала за приватниот живот на нејзината сестра и зет.
„Под еден, тоа беа нивните тајни. Под два, не се зборувало за работите што се случуваат во таа куќа. Мислам дека имаше некои клаузули, некои договори некаде, дека ако некој бил вработен во служба на Тито и Јованка, не се разговара за нивниот приватен живот. И таков договор се потпишува. Никогаш не сум потпишала таков договор, ниту ми било побарано. Ама бев со нив толку долго и покрај нив, што знаев дека тој не сезборува за тие работи“, раскажала Нада.
Меѓутоа, во книгата објавена во 2015 година, со наслов „Нада Будисављевиќ: Мојата сестра Јованка Броз“, Нада сепак откри неколку многу важни факти од животот на маршалот и неговата сопруга.
„После војната, Јованка не најде во две сиропиталишта, јас и Зора дојдовме во Белград и живеевме во една соба на Ужичка 16.
Знаевме дека Јованка работи кај Тито и тоа ни беше голема чест. Но, не знаевме дека има нешто меѓу нив. Ниту таа никогаш не ни кажа за тоа. Не ни кажа дали има друго момче. Таа го задржа за себе. Беше убавица, но никогаш не се пофали со себе или со својата убавина. Никогаш не ѝ паднало на памет да зборува за некој што и се додворува или нешто слично.
Мене и на Зора еден ден, во 1952 година, ни кажа дека ќе се омажи за Тито. И двете останавме без зборови исто како што бевме кога ни кажа дека брат ни умре. Како да ни кажа дека ќе се омажи за свети Петар. Или дека ќе се омажи за Господ Бог. Затоа што Тито тогаш беше икона за сите нас, вклучувајќи ја и неа.
И секогаш велев дека се омажила за нејзината икона. И за нас тој, исто така, не беше жив човек – туку поим. И кога ни го кажа тоа, ние не кажавме ништо. Отидовме на прошетка. Тргнавме од Топчидерска звезда надолу. Зора и јас ги разбравме нејзините зборови како дека сега треба повторно да се вратиме во домот. Многу плачевме.
И не викна Тито после тоа. И тоа не покани официјално на гости, преку Јованка. Присутна беше и таа. Имавме огромна нервоза. А во животот имаше таква дарба да ги опушти луѓето кои беа нервозни пред него на неверојатен начин и некако да ги ослободи од таа нервоза.
Како прво, ни се обрати како возрасни. Знам дека ни понуди да пиеме вино. Јас го гледам, па кој друг ми го нуди тоа? Гледам и не верувам, никој никогаш не ми го понудил. Потоа не праша што мислиме за некои работи. Бев зачуден бидејќи никој никогаш не ме прашал што мислам за ништо. Тито беше првиот што ме праша што мислам. И во иднина често ме прашуваше што мислам за одредени работи, се разбира не за политика, туку за нешто што се случува околу нас. Потоа ни ја покажа својата соба и канцеларијата на Ужичка 15, на првиот кат.
Таму јадевме, во тој кабинет. Не се спуштивме во таа голема трпезарија. Тогаш ни рече дека ништо нема да ни се смени во животот, дека ќе живееме исто како што живеевме до тогаш, само што сега и тој ќе се грижи за нас заедно со Јованка“, пишува Жена.рс.
„И така беше, ние се уште живеевме во истиот стан, а сега тој ги покриваше трошоците за нашата издршка бидејќи Јованка беше демобилизирана и повеќе не работеше.
Со Зора се враќаме од Ужичка 15 целосно смирени. Ништо нема да се промени во нашиот живот. Имаме впечаток дека е многу убав човек. Наеднаш, од тој идол и од таа икона, Тито стана многу фин човек, топол, не би рекол обичен, туку едноставно фин човек.
Тој навистина ме сакаше. Јас бев член на неговото семејство. Затоа што секогаш бев таму. На почетокот повеќе му се допаѓаше Зора, тоа јасно се гледаше, бидејќи Зора беше негов тип на млада девојка, а јас бев таква, за низ дома.
Знам дека ме сакаше поради начинот на кој бев посветен на Јованка, исто како што Јованка му беше посветена нему. Тој многу ја ценеше мојата посветеност и мојата несебична помош. Тој го ценеше тоа во мене и беше среќен поради тоа.
Тито го гледав како татко. Затоа што бевме премногу млади кога дојдовме. Во него видов татко, кој рано го изгубив, бидејќи тој де факто нè поддржуваше уште од бракот на Јованка, додека не ја добив првата плата.
Приближно не прифати како деца на Јованка. Како да бевме нејзини деца. Со нас се однесуваше како со возрасни, за чудо. И цел живот го гледав како татко. И никогаш не го сменив мојот однос кон него.
Знам и дека подоцна тој беше многу горд на мене, на тоа што предавам во јазичното училиште за офицери. И тоа постојано го кажуваше и нагласуваше – како јас ги учам неговите офицери англиски.
Одлуката да се омажи Тито за Јованка беше многу тешка одлука. Таа нè имаше и нас. Тоа беше товар и за неа. А знаеше и какви се неговите семејни односи.
Но, таа никогаш не ни кажа како започнала таа љубов. Ниту тој ниту таа никогаш не кажаа ни збор за тоа. Бев со нив дваесет и пет години. Секојдневно. Ниту еден од нив никогаш не зборувал за тоа. Тие беа старомодни луѓе и беше нивно, не зборуваа за тоа, јас никогаш не прашав.
Само што видов дека многу се сакаат и дека многу се почитуваат и дека навистина, навистина си требаат еден на друг.
Кога го прифатила тој брак, беше решено и не се зборуваше за тоа. Таа дури и не зборуваше за свадбата. Знам само дека кумови беа Ранковиќ и Гошњак.
Не бевме на свадбата. Сето тоа беше направено во најтесниот можен круг. Беше нешто многу интимно, не беше направен никаков голем настан, ниту прослава, никаква помпезност.
Се омажи за нејзината икона и до крајот на животот немаше никој друг за неа освен него. Ниту во нејзиниот ум. Во никој случај.
Мислам дека Јованка во ништо не се промени после бракот. Во педесет и втората, педесет и третата година, се преселивме од соба на Ужичка 16 во стан на Ужичка 9. Тоа беше станот што го доби Јованка и кој подоцна го врати кога Зора се омажи. Јованка мислеше дека не е во ред што сум сама во таков стан додека другите луѓе немаат каде да живеат. Така се преселив да живеам со Тита и Јованка во Ужичка 15.
Најверојатно, тоа беше нејзина доброволна одлука да нема деца. Затоа што може да му наштети на Тито во тој момент. Велам, најверојатно, затоа што не знам.
Нејзината жртва беше целосна за него. Од самиот почеток му се стави на служба како посветена, како игуменија која се посветува на својата религија. Таа го ублажуваше секој удар што беше насочен кон него. И тогаш таа се преправаше дека е многу посилна отколку што беше. Изгледаше како кремен, како карпа жена. И тоа подоцна беше злоупотребено.“
(Делови од книгата „Нада Будисављевиќ: Мојата сестра Јованка Броз“)
