Контроверзноста е обновена откако анестезиологот Стјуарт Хамероф од Универзитетот во Аризона укажа на невообичаени модели на мозочна активност кај пациентите во моментот на смртта, што тој го толкува како потенцијален доказ дека „душата го напушта телото“, пренесува Дејли Мејл.
Како реагира мозокот?
Прашањето за човековата свест и духовната димензија беше дополнително осветлено со истражување од 2006 година, спроведено од невробиологот Марио Беорегард.
Тој ја следел активноста на мозокот на калуѓерките од Кармелит додека тие предизвикувале длабоки духовни искуства.
Резултатите покажаа дека повеќе мозочни региони реагираат во такви моменти, вклучувајќи центри за среќа и духовно искуство.
Беорегард верува дека таквите искуства ги надминуваат обичните биолошки функции и може да укажуваат на постоење на нефизички аспект на човекот.
Премногу конкретни сведоштва
Додека некои научници зборуваат за „душата“ како енергична или свесна форма, други, како покојниот професор по парапсихологија Чарлс Тарт, поминале години истражувајќи вонтелесни искуства и можноста свеста да функционира независно од телото.
Тарт тврдеше дека некои сведоштва од луѓе кои доживеале клиничка смрт биле премногу специфични за да се игнорираат.
Сепак, скептиците укажуваат на примери како што е случајот со Финес Гејџ, човек од 19 век чија личност се променила по повреда на мозокот, за која велат дека ја оспорува идејата за непроменлива, нефизичка душа.
Теорија на панпсихизам
Некои современи филозофи, како Томас Нагел од Универзитетот во Њујорк, ја застапуваат теоријата на панпсихизмот - дека свеста и чувството се присутни во сите елементи на универзумот.
Оваа теорија сугерира дека свеста не потекнува од мозокот, туку може да биде основно својство на реалноста.
Иако научната заедница не дојде до конечен заклучок, има сè повеќе обиди да се истражат концептите кои со векови се сметаа исклучиво за домен на религијата и метафизиката преку современи методи.
