Вечер тема

Ваквите големи кризи не излегуваат на добро – дали Италија се враќа кон фашизмот?

24.10.2021
vesnik-fb-blue
vesnik-twitter-blue
Ваквите големи кризи не излегуваат на добро – дали Италија се враќа кон фашизмот?

Деновиве во Италија е немирно. Бевме сведоци на улични судири меѓу демонстрантите против Ковид пропусниците и полицијата, а меѓу демонстрантите почнаа да се појавуваат групи со фашистички обележја. Демонстрантите, од друга страна, тврдат дека протестираат „против фашизмот“, државниот.

Истовремено галопира популарноста на партиите кои секако носат неофашистички инсталации во својата структура… но да почнеме по ред.

Италија воведе една од најстрогите мерки во Европа кога станува збор за борба против натамошното ширење на коронавирусот. Се воведе потребата да се има пасош за COVID, т.н „зелени карти“ за сите вработени во јавниот и приватниот сектор. Имено, ова е далеку построга мерка од голем број други европски земји кои само евентуално воведоа задолжителни сертификати во јавните институции и тоа само во одредени сектори.

Се разбира, Италија беше првиот голем епицентар на коронавирус во Европа на почетокот на минатата година, и тој период сигурно предизвика доста длабока траума во земјата. Некои ќе речат дека ова искуство ги натера државните органи да воведат строги мерки за да не се повтори ваквото сценарио.

Очигледно, дали ова се „многу строги“ или „сосема нормални“ мерки зависи од толкувањето. Оние кои се вакцинирани и кои се подготвени наскоро да примат трета доза вакцина, веројатно сметаат дека поседувањето пропусница е сосема разумно и суштинско барање од граѓаните.

Оние кои не се вакцинирани и немаат намера, во овој потег гледаат чиста спротивност – принудата на државата, наметнувањето и кршењето на нивните човекови права.

Не е невообичаено да се слушне меѓу противниците на пропусниците, и во Италија и на други места, дека наметнувањето е всушност нова форма на „фашизам“. И како што спомнавме во воведот, денес ќе зборуваме за фашизмот и разните толкувања на фашизмот.

Прво, треба да се повтори дека „обвинувањето за фашизам“ е нешто што го изгуби речиси сето значење во политичка и социјална смисла, бидејќи дозволивме таквите обвинувања да се користат во сосема несоодветни ситуации (истото важи и за зборот „револуција“!). . Деновиве сите како да го обвинуваат својот политички противник, без разлика на која страна бил, за фашизам.

Имајќи го тоа, треба да се потсетиме и дека зборуваме за Италија, „лулка на фашизмот“, а ова се секако многу тешки времиња во кои може многу да се создаде, иницира и манифестира.

Би било наивно однапред да се отфрли можноста за реинкарнација на фашизмот затоа што, да се потсетиме, оваа сегашна криза не е само здравствена, таа веќе е и сè повеќе ќе биде економска, егзистенцијална… А тоа се, како што знаеме од историја, оние времиња во кои поекстремната политика добива замав и одобрување од масите.

Да почнеме со сегашните обвинувања. Неколку медиумски извори сугерираат дека анти-ваксерското движење во Италија е киднапирано, па дури и предводено од фашистички групи како што е партијата Форца Нуова (Нова моќ).

Дека има неофашисти на улиците не треба да се сомневаме, тие со задоволство се покажуваат бидејќи и самите чувствуваат дека ова е моментот кога можат да постигнат гол.

Во исто време, доминантната агенда е таква што, без премногу преиспитување, секој отпор против пропусниците и постоечките мерки со крајна леснотија ќе биде прогласен за „фашистички“, односно предводен од фашисти.

Пристапот е сосема разбирлив иако вклучува макијавелистички тактики.

По воведувањето на најстрогиот закон во Европа, Италија многу добро можеше да очекува отпор по модел на акции и реакции, а доколку не се раширеше, би било „добро“ навреме да се поврзе со фашистите за веднаш да се постигнат две цели:

Прво, да се одвратат луѓето од учество во вакви протести (бидејќи многумина, очигледно, не сакаат да бидат „на страната на фашистите“) и второ дека може да се олесни употребата на сила (бидејќи кој ќе ги застапува „правата на фашистите“?).

Секако, за да не мора медиумите да смислуваат некои полупроверени стории, вистинските фашисти дадоа се од себе. Двајцата лидери на гореспоменатата партија ФН беа снимени пред една недела како предводат напад врз седиштето на синдикатот CGIL во Рим. Заедно со нив можеа да се видат нивните поддржувачи чии идеологии исто така немаат за што да разговараат – само еден поглед на нивните тетоважи со кукасти крстови и маици со познатата фашистичка парола „Boia chi molla“ (во превод: оние што се откажуваат се предавници).

Некои се потсетија на нападот врз седиштето на синдикатот на 6 јануари оваа година, други на нападите на фашистичките милитанти пред да дојде Бенито Мусолини на власт во раните 1920-ти. Вооружените фашистички паравоени групи потоа извршија напади врз синдикатите, културните и граѓанските центри за дополнително да го ослабат и онака слабеењето на демократската институција, но и да предизвикаат страв кај блиските до социјалистите.

Сепак, некои работи, за среќа, не се поклопуваат.

Новиот Мусолини не е на хоризонтот, барем не се уште.

Демократските институции се разнишани, но со години се нишаат до овој степен и се чини дека не се на работ на целосен распад. Социјалистичката опозиција не постои или е силна, во иста мера како и нејзините ривали, од другата страна на политичкиот компас.

Но протестите се големи – и многу лошо покриени од медиумите (барем надвор од Италија). Да се ​​стави, дури и сугестија, дека сите протести против пропусниците се „фашистички“ би било крајно нефер и неточно.

Да, во Италија сигурно има фашистички групи како FN или CasaPound и тоа е проблематично.

Прашањето е како е можно тие воопшто да постојат? Бидејќи Италија донесе јасен закон во 1952 година, според кој Уставот забранува какво било обновување, во која било форма, на фашистичка партија. Понатаму, законот наведува дека реорганизација на фашистичка партија се случува кога една група „има антидемократски цели и го велича насилството како политичка алатка, поткопувајќи ја демократијата и нејзините институции или промовирајќи расистичка агенда“.

Ова покажува дека Италија има закони, но тие не ги почитуваат, бидејќи во спротивно забавите како CasaPound и Forza Nuova би биле забранети.

Па, некои ќе речат дека се толерираат затоа што се на маргините, но неофашизмот секако живее во Италија и надвор од маргините.

Земете, на пример, Fratelli d’Italia (Браќата на Италија), партијата која моментално води на анкетите. Нејзиниот лидер Џорџија Мелони и другите во партијата се обидоа да се оградат од неофашистичките корени, но тоа е речиси невозможно кога се знае дека Fratelli d’Italia се де-факто наследник на неофашистичката италијанска социјала.

Движење-Национална десница постоеше од 1946 до 1995 година. Некои членови на оваа партија сè уште ја одбележуваат годишнината од маршот на Мусолини на Рим како што беше случајот во 2019 година во централниот град Асколи Пичено.

Браќата на Италија, слично како Северната лига предводена од Матео Салвини, го претставуваат нивниот умерен кандидат на изборите, но несомнено има фашисти во нивните редови.

Дали ова значи дека сегашните големи демонстрации против пропусниците за ковид во суштина се продолжување на дејствијата на денешните италијански неофашисти?

Не, барем не до тој степен што се прикажува во медиумите.

Во исто време, сосема е јасно дека неофашистичките сили ќе се обидат да ја капитализираат оваа ситуација и големото народно незадоволство, а Италија секако се соочува со големи предизвици.

Според последните анкети од пред два дена, Браќата на Италија и Северната лига, двете „многу десни“ партии заедно имаат дури 40 отсто од гласачите. Ако ги додадеме овие мали, но отворено фашистички групи кои почнаа да дејствуваат како фашистички паравоени сили на терен пред сто години, секако дека не недостасува причина за загриженост.

(Вечер.мк виа)

© vesnik.com, правата за текстот се на редакцијата