Помеѓу пустината Намиб и Атлантскиот океан, во Намибија на околу 500 километри се протега Брегот на коските, од кој морнарите ширум светот секогаш се плашеле. Тоа е место каде потонале безброј бродови. Оттука и името на најголемите гробишта на бродови во светот.
Но, руинираниот „Едуардо Болен“ што скапува таму е навистина уникатен. Затоа што не е во водата, туку во средината на пустината.
На 5 септември 1909 година, според „Топ Гир“, емисија на Би-Би-Си, германскиот пароброд „Едуард Болен“ се насукал во близина на заливот Консепсион во близина на Брегот на коските, бидејќи кормиларот не видел го видел копното поради густата магла.
Екипажот, вкупно 30 лица, избегал на сигурно, а од Германија било побарано да испрати спасувачки брод. Тие се надевале и дека сепак ќе успеат да го ослободат „Едуардо Болен“ – но залудно. Паробродот, тежок повеќе од 2.000 тони, бил неповратно заглавен. Тогаш се случува нешто уникатно.
Се случува природен феномен во кој пустината Намиб, која се граничи со Атлантскиот океан кај Брегот на коските, прави почнува да го „јаде“ својот пат во водата. Песокот ја турка водата сè повеќе и подалеку, метар по метар. Така „Едуард Болен“, кој претходно се наоѓал во плитка вода, одеднаш се наоѓа на копно. Остатоците на бродот биле кратко користени како сместување и складирање, бидејќи во близина има германски рудници за дијаманти.
Колку повеќе пустината Намиб продира, толку повеќе „Едуард Болен“ „мигрира“ кон копното – денес остатоците од бродот се оддалечени стотици метри од брегот. Од сите остатоци на бродови „Едуард Болен“ е веројатно најпознат.
Во меѓувреме, ветерот, песокот и времето продолжуваат да го гризат бродот долг повеќе од 100 метри, од кој сега остана само скелетот. Денес животните понекогаш го користат како скривница.
Инаку, во пустината е тивко, сеќавањето на времето на германската окупација на Намибија. Тоа ќе исчезне во догледна иднина, но дотогаш „Едуард Болен“ сигурно ќе помине малку поголема дистанца.
